Dantejskie sceny? 'Inspiratorzy akcji bez zarzutów'

Limanowa. „Dantejskie sceny, tłum ludzi z pochodniami, kamieniami, przywołujący na myśl obrazy z południa USA w latach 50-tych ubiegłego wieku” – takimi słowami opisuje wydarzenia z lipca 2010 roku Stowarzyszenie Romów w Polsce. Nie zmienia nic fakt, iż właśnie dwóch Romów biorących udział w tym zdarzeniu usłyszało 15 zarzutów, gdyż powodem awantury jak ustaliła prokuratura było naganne zachowanie Romów.

Dwa tygodnie temu informowaliśmy o przesłaniu do Sądu aktu oskarżenia przeciwko Romom - Mieczysławowi i Jackowi D. z Limanowej. Przypomnijmy, że sprawa dotyczy wydarzeń z nocy z 23 na 24 lipca 2010 r. w Limanowej, gdy doszło do awantury między mieszkańcami osiedla, a zamieszkałą rodziną Romów. Prokuratura postawiła dwóm Romom łącznie 15 zarzutów dotyczących gróźb karalnych i pobicia mieszkańca Limanowej. Odmowa wszczęcia postępowania zapadła w sprawie napaści ze względów narodowościowych (nikt nie złożył zażalenia), a sprawa ewentualnej napaści na Romów została umorzona z powodu braku ich wniosku o ściganie (postanowienie jest jeszcze nieprawomocne).

O Sprawie znów zrobiło się głośno na największych portalach informacyjnych w kraju, po tym jak tę informację podała Polska Agencja Prasowa.

Pomimo znanych już wcześniej ustaleń prokuratorów i zarzutów Stowarzyszenie Romów w Polsce wraca do sprawy w całkowicie odmienny sposób. Tym razem Stowarzyszenie przedstawia „dantejskie sceny” z Limanowej i postępowanie prokuratury w artykule nawiązującym do 6-letniej romskiej dziewczynki, która została przypadkowo zabita przez policyjny motocykl w Atenach - „Seria policyjnych pomyłek – zbieg okoliczności czy usankcjonowana rzeczywistość?”

Koncert, konkurs i spotkanie ze św. Mikołajem (ZDJĘCIA) Zatrzymania w sprawie nielegalnej migracji

Poniżej fragment artykułu:

"Z nocy 24 na 25 lipca w Limanowej, miasteczku na południu Polski, położonym 70 km od Krakowa, miały miejsce iście dantejskie sceny – możemy przeczytać na stronach Stowarzyszenia. - Tłum ludzi z pochodniami, kamieniami, przywołujący na myśl obrazy z południa USA w latach 50-tych ubiegłego wieku, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i zlinczować jedną z rodzin romskich, która w ocenie zgromadzonych ludzi zagrażała bezpieczeństwu osiedla, na którym mieszkali. Dopiero interwencja oddziałów policji z Krakowa uchroniła romską rodzinę przed samosądem. W XXI wieku w środku Europy na chwilę zapanowały sceny niczym w średniowieczu.
Nie ulega wątpliwości, ze rodzina ta ma charakter dysfunkcyjny, od wielu lat była uciążliwa dla otoczenia. Jednak policja i władze miejskie wiedziały o tym od kilkunastu lat. Dochodziły do nich sygnały o rosnących napięciach i zaognianiu się konfliktu z polskimi sąsiadami. Nie uczyniły jednak nic, aby tej sytuacji zaradzić. Wolały przymykać oko na to, co się dzieje, nie zauważać narastającego problemu. Jeśli problem dotyczy Romów, to co nas to obchodzi – z takiego, klasycznego zapatrywania wychodzili włodarze miasta i organa policji. W pewnym momencie pękła granica samokontroli, fala nienawiści i uprzedzeń opanowała umysły mieszkańców limanowskiego osiedla i omal nie skończyło się pogromem. Pomimo tego, że znani są inspiratorzy akcji, to jednak prokuratura nie postawiła im zarzutów. Z drugiej strony takowe wniosła wobec członków romskiej rodziny, którzy akurat w tej konkretnej sytuacji byli ofiarami, a nie sprawcami przemocy. Naturalnie, można szukać okoliczności łagodzących dla prowodyrów zajść, którzy przez lata musieli znosić wszelkie przykrości i niedogodności sąsiedztwa romskiej rodziny. Nie usprawiedliwia to jednak w żadnym stopniu czynów, jakich się dopuścili – podżegania do przemocy i aktywnego udziału z użyciem niebezpiecznych narzędzi z zamiarem uszkodzenia ciała oraz pozbawienia życia członków rodziny romskiej. Wymierzanie kary sprawcom leży w gestii prokuratury i niezawisłych sądów. Przypadek ten to kolejny dowód na to, że akty przemocy wobec Romów rozpatrywane są przy zastosowaniu przez policję i prokuraturę odmiennej optyki niż w analogicznych przypadkach, kiedy ofiarami są członkowie społeczności większościowej.”