Lekarstwo na śmierć! - czyli Pięćdziesiątnica 2011

Po roku spędzonym w Rzymie, przyszło mi teraz odbyć pielgrzymkę śladami naszego Ojca Założyciela, Leona Jana Dehona i odwiedzić wszystkie miejsca związane z naszymi początkami. Zgromadzenie Księży Sercanów narodziło się we Francji i rzecz jasna na samym początku, najwięcej powołań było w Europie, skąd misjonarze wyjeżdżali na cały świat, by głosić Jezusa. Pielgrzymujemy więc w grupie dwudziestu księży, którzy pochodzą z różnych stron świata, w której to europejczyków jest tylko trzech. Oprócz mnie, jest z nami jeszcze dwóch księży z Portugalii. I muszę powiedzieć, że jest to jedna z najsmutniejszych pielgrzymek mojego życia! Przejeżdżając przez Francję, Belgię, Luksemburg i Niemcy spotykamy puste klasztory, współbraci w podeszłym wieku, którzy już nie pamiętają nawet, kiedy wyświęcono w ich kraju ostatniego księdza. Puste kościoły i kaplice z garstką czasami wiernych od przysłowiowego „wielkiego dzwonu”... Duchowa śmierć zagląda w oczy Europy, która nazywana Starym Kontynentem, rzeczywiście zestarzała się duchowo.

2. Zamknięci w lęku
Jak bardzo ta sytuacja zbliżona jest do tej, o której słyszymy w dzisiejszej Ewangelii! Zamknięci w Wieczerniku Apostołowie, pogrążeni w smutku i rozpaczy, nie pamiętający już słów Jezusa, zdają się jakby czekać jedynie na śmierć. Taki sam właśnie smutek nosi w swym wymiarze duchowym Europa! Europa, która zamknęła swoje drzwi na Chrystusa i na Boga, bo nie wierzy, że Ten ukrzyżowany zmartwychwstał i żyje. Duchowo na Starym Kontynencie, mamy pełne ulice chodzących trupów! Z dala od tego, co duchowe, co Boże. A wszystko tylko po to, by obejść się bez zadawania sobie trudnych pytań, jak żyć po ludzku i po Bożemu. Nawet chrześcijanie, których spotkałem, a którzy jeszcze chodzą do kościoła, są jacyś mdli i bez wyrazu, z ubrudzonymi sercami, które nie znają pojęcia miłość oraz nie wiedzą, że istnieje grzech, który te miłość rani. Pomogli im w tym księża, zrzucając sutanny i koloratki oraz wyrzucając konfesjonały ze świątyń.

3. Pokój wam!
A Jezus przychodzi do tej Europy i do konkretnego człowieka! Przychodzi do mnie i do ciebie, pomimo zamkniętych drzwi! Przychodzi i woła: „Pokój wam!” I gdy dzisiaj Jezus musi rozbić się o stwierdzenie tak wielu: „ja nie wierzę”, to jestem przekonany, że w oczach Bożych, nie jest to stwierdzenie, jakoby Bóg nie istniał, ale jest to rozpaczliwy krzyk człowieka, który nie czuje się kochany! Nie doświadcza miłości. W dzisiejszym „Pokój wam!” Jezus proponuje nam lekarstwo na duchową śmierć! Dlaczego więc tak bardzo boimy się, by dać Bogu miejsce w naszym życiu? Dlaczego nie zaryzykujemy prosząc Boga, by dał nam odczuć, że nas kocha? Dlaczego Europa dzisiaj tak bardzo boi się Boga! Jezus przecież, który jest Emmanuelem – Bogiem z nami, nie chce tej Europie zrobić krzywdy, czy zabrać jej wolności. Chce przynieść pokój i odpowiedź na cierpienia dzisiejszego czasu! Stary Kontynencie, ochrzczony przed wiekami, nie bój się więc otworzyć drzwi serca na to Jezusowe przyjście. Nie bój się przyjąć owego orędzia pokoju oraz nowej Pięćdziesiątnicy, która w tajemnicy dzisiejszego dnia zstępuje na cały świat. Europo, człowieku XXI wieku, Siostro i Bracie, nie bój się Chrystusa! Nie ma bowiem serca, do którego On nie mógłby się przebić.
Przekonałem się o tym bardzo mocno kilka tygodni temu, gdy podczas mojej ostatniej wizyty w „Dono di Maria” - watykańskim klasztorze Misjonarek Miłości – jedna z sióstr poprosiła mnie o spotkanie z dwójką młodych ludzi. Chodziło o córkę pani psycholog, która pomaga siostrom w opiece nad kobietami, które trafiają do nich z ulicy, oraz jej chłopaka. Jak się okazało, problem miał dotyczyć właśnie tego chłopaka, który cierpiał na różne dolegliwości, a lekarze od kilku lat nie mogli znaleźć żadnej przyczyny tego stanu. Siostry więc zaproponowały spotkanie i modlitwę. Gdy przyszli, zabrałem ich do kościoła, by porozmawiać i pomodlić się razem z nimi. Niestety dziewczyna nie chciała iść z nami, gdyż jak stwierdziła, podczas bierzmowania przed sześcioma laty, rozstała się z Kościołem i nie wierzy w Boga. Próbowałem ją namówić, żeby jednak weszła z nami dla towarzystwa. Przekonał ją w końcu jej chłopak i udało nam się chwilę pomodlić. W pewnym momencie odczułem w sercu bardzo mocno, że mam odprawić z nimi Mszę Świętą. Myślę sobie, Boże... przecież jest już późno, ja mam jeszcze umówione kolejne spotkanie, nie ma szans! Ale było to tak mocne, że nie potrafiłem się uwolnić od tego wołania Ducha w moim sercu. Powiedziałem do nich, że musimy zrobić jeszcze coś jednego. Zabrałem ich do zakrystii, a sam rozpocząłem przygotowania do Eucharystii. Gdy to zobaczyli, oboje chcieli uciekać. Poprosiłem ich, by dali Jezusowi jeszcze jedną szansę! Jeśli Go nie spotkają dzisiaj, to przynajmniej odejdą z przekonaniem, że próbowali. Zostali. Rozpoczęliśmy Eucharystię. Zabrałem ich blisko Ołtarza, spokojnie celebrowaliśmy Mszę Świętą, a ja czułem, że Jezus dokonuje jakiegoś przewrotu w ich życiu, że robi jakąś rewolucję w ich sercach. Zaproponowałem im, by w duchowy sposób przyjęli Komunię Świętą oraz dodałem, że Jezus chce leczyć w ich sercach rany, spowodowane brakiem miłości. Zakończyliśmy Mszę Świętą błogosławieństwem i chwilą modlitwy o Ducha Świętego. Odeszli w milczeniu. Nakryłem Ołtarz, zamknąłem zakrystię i wyszedłem z kościoła. W korytarzu prowadzącym do wyjścia z konwentu, spotykam siostrę, która prosiła mnie o spotkanie z tymi młodymi ludźmi. Usłyszałem pytanie: „Co ksiądz z nimi zrobił? Wychodząc płakali i pytali, czy mogą za tydzień przyjechać, by się wyspowiadać. Byli szczęśliwi!” Odpowiedziałem z uśmiechem, że ja nic nie zrobiłem, po prostu spotkali Jezusa!

4. Tchnięcie Życia
Dla Jezusa nie ma rzeczy niemożliwych. Jego miłość jest większa, od zaglądającej w oczy Europy duchowej śmierci. Bo jak pisze Serafino Falvo w „Duch objawia Jezusa” (Esprit, Kraków 2009, 22-23): „Pięćdziesiątnica nie była metą, ale początkiem. Początkiem dramatycznych, a zarazem cudownych przemian całego dotychczasowego sposobu życia, myślenia, działania, modlenia się. Od tego dnia musieli pogrzebać tysiącletnią tradycję, zmienić mentalność, pozbyć się rasowej dumy, sekretnych ambicji, planów osobistych. Zdali sobie sprawę, że trzeba pogrzebać starego człowieka, by dać wolność Duchowi, aby na Jego prochach stworzył człowieka nowego.” W życiu ludzi, którzy przeżywają więc swoją pięćdziesiątnicę, rzeczywiście staje się ona nie metą, ale początkiem wspaniałej wędrówki za Jezusem. U tych, którzy na wzór Apostołów i Maryi przyjmują łaskę zstąpienia Ducha Pana, rozpoczyna się szaleństwo Ewangelii i zupełna zmiana dotychczasowego sposobu życia. Duch bowiem objawia Jezusa z taką mocą, że nie sposób już żyć po staremu. Rozpoczyna się nowy etap życia pośród tej samej szarej codzienności, ale z nową mocą, która jest w stanie uczynić wszystko nowym i pięknym. Nie znikają cierpienia, nie znika trud dnia codziennego, nie staje się wszystko proste czy płytkie, ale z Jezusem otwierają się nowe drogi odnalezienia szczęścia pośród - jak się do tej pory wydawało - szarości dnia codziennego. Właśnie to chce czynić Jezus z nami, z Europą i ze światem! Sprawić, by poprzez zstąpienie Jego łaski do naszych serc, które świadomie otwieramy na Jego Ducha, doszło do przemeblowania naszego życia, do połamania barier intymności w wierze, do zaakceptowania i pokochania nowego początku. Wyznacza on nam nowy cel, jakim jest świętość i przebywanie na zawsze z Panem w Jego Królestwie. Wierzę głęboko, że wielu zdecyduje się sięgnąć po owo lekarstwo Ducha Świętego i już niebawem będziemy oglądać w Europie wielkie owoce Pięćdziesiątnicy 2011!

Z błogosławieństwem +
ks. Michał Olszewski SCJ
Clairefontaine – Belgia