Smoleńsk 2011 – Jezus płacze nad śmiercią „Łazarza”

Gdy przed rokiem opuszczałem Polskę, nie myślałem, że tak szybko w sercu pojawi się tęsknota za krajem. To coś szczególnego, doświadczyć tego charakterystycznego ukłucia, które nosi nazwę emigracja. I choć wyjeżdżając wielu z nas, znajduje lepszy (pod względem materialnym czy ludzkim dom, a w przypadku księdza inną misję), to jednak tęsknota za Ojczyzną jest wielka. Nasze serca bowiem wzrastały właśnie w Polsce i każdy, kto tego serca nie zamroził, odczuwa ten wyjątkowy ból bycia poza krajem. Wydarzenia takie jak to sprzed roku, gdy przeżywaliśmy i wciąż przeżywamy tragedię smoleńską, potęgują w nas te uczucia. Biorąc tę Ewangelię z dzisiejszej niedzieli i w jej perspektywie modląc się, zacząłem patrzeć na to wszystko, co dzieje się w Polsce po 10 kwietnia 2010 roku. I chyba jest to jeszcze trudniejsze niż rok temu! Dlaczego? Gdyż dwanaście miesięcy temu, bolało bardzo, ale w sercu miałem jakąś taką ogromną nadzieję na przemianę Polski, na zjednoczenie się w bólu i na pojednanie. Dzień bowiem po katastrofie mieliśmy Niedzielę Miłosierdzia. Głosiłem na krakowskim Płaszowie kazania i patrząc na twarze moich parafian, którzy czekali na słowo otuchy i nadziei, ja również wierzyłem, że jest możliwe to, co nie udało się po śmierci Jana Pawła II. Gdy dzisiaj z perspektywy tego roku oraz mojego wyjazdu z Polski patrzę na to, co się dzieje wokół smoleńskiej tragedii, moje serce przeszywa smutek. I chciałbym wykrzyczeć do Jezusa te słowa dzisiejszej Ewangelii: „Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz”! Panie oto choruje ta Ojczyzna, którą Ty kochasz! Parafrazują słowa biskupa Zawitkowskiego, które wypowiedział kilka lat temu nad Warszawą, można by powtórzyć dzisiaj nad całym naszym krajem:

To Słowo Jezusa na V Niedzielę Wielkiego Postu, jest dla nas taką ogromną szansą, by przemyśleć nasze postawy i nasze podejście do Polski i drugiego człowieka. Jezus bowiem wszystkich nas bardzo kocha. Z całą naszą osobistą i narodową biedą. Jezus kocha od „lewa do prawa”. Dla Chrystusa nie ma podziału na partie polityczne, kultury, religie. Za każdego bowiem z ludzi oddał On życie. Każdego ukochał aż po śmierć. Przeżywamy wielki post, czyli dowód na to, że Jezus kocha bezgranicznie. Czas więc byśmy przestali się zachowywać jak Maria i Marta – siostry Łazarza. One zawsze chodziły swoimi drogami, każda osobno. Rywalizowały i popadały w konflikty, o czym mówią nam Ewangeliści w innych fragmentach Biblii. Przychodzący zaś Jezus zawsze je godził. W Jego obecności potrafiły się pojednać, zrozumieć różnice swoich charakterów i poglądów. Dlaczego więc i my nie możemy tego uczynić? Zobaczmy, że nawet w dzisiejszym Słowie, Marta przyszła do grobu z Jezusem, a Maria została w domu. Podobnie jest i teraz w Polsce. Jedni próbują wychodzić i krzyczeć do Jezusa, dlaczego nasz Łazarz o imieniu Polska cierpi i umiera, a inni zostają w domu, dławiąc się smutkiem i rozpaczą. Proszę więc wszystkich, którzy czytacie te słowa, byście rozpoczęli w swoich rodzinach, parafiach, środowiskach nauki i pracy misje pojednania. Czas na to, byśmy zebrali się wokół grobu naszego „Łazarza” i nasze oczy utkwili w Jezusa. To już najwyższy czas, by powiedzieć „nie” tym podziałom w naszych rodzinach, społeczeństwie, a także i niestety w Kościele!

Ośmielam się więc nadać naszej Polsce imię Łazarz! Czyniąc to w moich modlitwach, mam nadzieję, że Jezus stanie nad tym grobem, w którym ta Polska jest i zapłacze. Zapłacze, jak zapłakał nad grobem przyjaciela, którego przywrócił do życia. Zapłacze, jak zapłakał rok temu, gdy umierali nasi Rodacy w rozbitym samolocie. Zapłacze, jak płakał 71 lat temu, gdy ginęli polscy Oficerowie w lasach Katynia. Potrzeba tylko jednego, by Polska usłyszała Jego wołanie: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!” Konieczne jest, by pozwolić przebić się Jezusowi ze słowami życia! Zależy to jednak od tego, czy damy Chrystusowi w naszym sercu miejsce na owo „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!”.
Wołaj więc Jezu do tej Polski, by powstała ze snu! Wołaj, by się pojednała! Wołaj, by uwierzyła Twoim słowom i dała Ci szansę, na uleczenie biedy, którą nosi w sobie. Wołaj, by jak Łazarz, wyszła z mroku i stała się miejscem pokoju. Spraw w końcu, by ta Polska się obudziła!

Z błogosławieństwem na te dni +
Ks. Michał Olszewski SCJ
Rzym