Tu­wim zwra­ca się w swoi wier­szu do ty­tu­ło­we­go prostego człowieka, oso­by nie­wy­kształ­co­nej, nie­za­in­te­re­so­wa­nej kul­tu­rą. Wła­śnie ta­kie oso­by naj­czę­ściej pa­da­ją ofia­ra­mi pro­pa­gan­dy i po­pu­li­stycz­nych ha­seł. W wy­pad­ku woj­ny, naj­wię­cej tra­ci wła­śnie zwy­czaj­ny czło­wiek, chłop czy ro­bot­nik, któ­ry musi pła­cić zdro­wiem lub ży­ciem za ide­ały, z któ­ry­mi się nie iden­ty­fi­ku­je. Bo­ga­cze i in­te­li­gen­cja z ła­two­ścią uni­ka­ją wal­ki, ni­g­dy nie znaj­du­ją się na pierw­szej li­nii fron­tu.

Utwór Juliana Tuwima „Do prostego człowieka” jest jednym z najważniejszych polskich manifestów pacyfistycznych. Poeta w jasny i stanowczy sposób opowiada się przeciwko wojnie, która często jest wywoływana z powodów ekonomicznych. Tuwim zwraca się do tytułowego prostego człowieka, który traci najwięcej podczas wojny.

"Bo mu sam Pan Bóg szep­nął z nie­ba,Że za oj­czy­znę - bić się trze­ba;Kie­dy roz­ścier­wi się, roz­cha­miWrzask li­ter pierw­szych stron dzien­ni­ków,A sta­do dzi­kich bab - kwia­ta­miOb­rzu­cać za­cznie "żoł­nie­rzy­ków". -- O, przy­ja­cie­lu nie­uczo­ny,Mój bliź­ni z tej czy in­nej zie­mi!Wiedz, że na trwo­gę biją w dzwo­nyKró­le z pa­na­mi brzu­cha­te­mi;Wiedz, że to buj­da, gran­da zwy­kła,Gdy ci wo­ła­ją: "Broń na ra­mię!",Że im gdzieś naf­ta z zie­mi si­kłaI ob­ro­dzi­ła do­la­ra­mi;Że coś im w ban­kach nie szty­mu­je,Że gdzieś zwę­szy­li kasy peł­neLub upa­trzy­ły tłu­ste szu­jeCło ja­kieś grub­sze na ba­weł­nę.Rżnij ka­ra­bi­nem w bruk uli­cy!Two­ja jest krew, a ich jest naf­ta!I od sto­li­cy do sto­li­cyZa­wo­łaj bro­niąc swej krwa­wi­cy:"Bu­jać - to my, pa­no­wie szlach­ta!"