Pośmiertnie uhonorowano artystę i patriotę

Limanowa. W jednym z punktów uroczystej sesji, która odbyła się w miniony czwartek (10 listopada) w Limanowskim Domu Kultury, władze miasta przekazały upoważnionym osobom tytuł i medal „Honorowy Obywatel Miasta Limanowa”, przyznany pośmiertnie Wincentemu Stanisławowi Gawronowi.

Na początku przewodnicząca Rady Miasta Limanowa Jolanta Juszkiewicz przedstawiła sylwetkę wybitnego artysty, społecznika i patrioty Wincentego Stanisława Gawrona, któremu Rada Miasta Limanowa uchwałą z dnia 25 marca 2022 roku pośmiertnie przyznała tytuł i medal „Honorowy Obywatel Miasta Limanowa”.

Za uchwałą o pośmiertnym przyznaniu tytułu Honorowego Obywatela Miasta Limanowa dla Wincentego Stanisława Gawrona zagłosowało wszystkich 15 miejskich radnych. Uchwała weszła w życie z dniem podjęcia. 

Jak informuje limanowski magistrat, odznaczenie przyznano w dowód uznania za działalność patriotyczną, społeczną i artystyczną na rzecz miasta Limanowa. 

Drogowy raport z 2024 roku - wypadki, kolizje i nietrzeźwi Ostrzeżenie meteorologiczne dla całej Małopolski

Medal i tytuł wręczyli burmistrz miasta Limanowa Władysława Bieda wraz z przewodniczącą Rady Miasta Limanowa Jolantą Juszkiewicz. Odznaczenie odebrali Alina Gawron i Sławomir Wiśniewski, którzy zostali upoważnieni przez córkę Wincentego Stanisława Gawrona – Małgorzatę Jabłońską.

Wincenty Stanisław Gawron - znany także jako Wincenty Gawron senior - urodził się 28 stycznia 1908 roku w Starej Wsi (teren gdzie stał jego dom rodzinny obecnie znajduje się w granicach miasta Limanowa), zmarł 25 sierpnia 1991 roku w szpitalu w Nowym Sączu. Był synem Jana Gawrona - wieloletniego wójta Starej Wsi i działacza ludowego oraz Anny z Dębskich.

Szkolę powszechną ukończył w Limanowej, gdzie nauczyciele zauważyli jego nieprzeciętny talent plastyczny, następnie kontynuował naukę w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych we Lwowie, a potem w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie. Od 1935 roku studiował grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Po wybuchu II wojny światowej jesienią 1939 roku Wincenty Gawron powrócił w rodzinne strony i związał się z polskim ruchem oporu. Był członkiem Związku Czynu Zbrojnego, organizował bojowe komórki ZCZ na terenie powiatu limanowskiego. W czasie pobytu w Limanowej także tworzył jako artysta - między innymi wtedy powstały projekty witraży do limanowskiego kościoła - „Siewca" i “Polonia Rediviva".

Wincenty Gawron został aresztowany przez Gestapo 18 stycznia 1941 roku w Mordarce, przez pięć tygodni przebywał w więzieniu w Nowym Sączu, następnie został przewieziony do więzienia w Tarnowie, skąd 5 kwietnia 1941 roku został wywieziony do obozu koncentracyjnego KL Auschwitz. Tam Wincenty Gawron stał się numerem obozowym 11237. W obozie zaprzyjaźnił się z rotmistrzem Witoldem Pileckim. Gawron w KL Auschwitz pracował w najpierw w Abbruchkommando, a następnie w obozowej „rzeźbiarni", w której pracowali wybitni polscy uwięzieni przez Niemców. Poznał osobiście między innymi rzeźbiarza Xawerego Dunikowskiego, a także słynnego sportowca Bronisława Czech. Został przeniesiony do pracy w podobozie w Harmężach. W maju 1942 roku wraz z drugim więźniem Stefanem Bieleckim uciekł.

Po licznych perypetiach dotarł pieszo w rodzinne strony. Tu ukrywał się przed Niemcami i konfidentami oraz związał się z Armią Krajową. We wsi Kicznia utworzył oddział AK. Później związany był z 1 Pułkiem Strzelców Podhalańskich AK. Zagrożony ponownym aresztowaniem przez Niemców Wincenty Gawron wyjechał w 1944 roku do Warszawy. Tam po wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 roku wziął w nim czynny udział, walcząc między innymi w zgrupowaniu „Róg". Walczył między innymi na Starym Mieście i w Śródmieściu. Po upadku powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną i trafił do obozu przejściowego w Pruszkowie, z którego uciekł.

Następnie został aresztowany przez NKWD, ale i tym razem zdołał zbiec. Wydostał się z Polski przez Czechosłowację i udał się do Italii, gdzie trafił do Drugiego Korpusu Polskiego we Włoszech. Tam ponownie w swoim życiu spotkał rotmistrza Witolda Pileckiego.

Po demobilizacji armii polskiej w Wielkiej Brytanii Wincenty Gawron udał się na emigrację: najpierw do Kanady, a później do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkał po pewnym czasie w Chicago, gdzie stworzył prywatne Muzeum Józefa Piłsudskiego, w którym zgromadził liczne militaria i przedmioty związane z historią polskiego oręża. W Stanach Zjednoczonych tworzył jako artysta różnego rodzaju grafiki, malował obrazy, projektował witraże i medale. Spisywał także swoje wspomnienia, ale też opracowywał publikacje dotyczące historii Polski oraz opracowania dotyczące przeszłości i folkloru Ziemi Limanowskiej.

Doświadczenia z okresu obozowego znalazły wyraz w obrazach, grafikach i rysunkach Wincentego Gawrona. Swoje wspomnienia z pobytu w KL Auschwitz Wincenty Gawron spisał pod tytułem “Ochotnik do Oświęcimia", które zadedykował pamięci Witolda Pileckiego. Zostały one wydane w latach 90. XX wieku, a w 2019 roku ukazał się na nowo zredagowana wersja tej książki.

Wincenty Gawron podczas kolejnego pobytu w Polsce w lecie 1991 roku poważnie zachorował i zmarł w szpitalu w Nowym Sączu. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Limanowej, w obrębie cmentarza wojennego 366 przy ścianie pomnikowej. Jego pogrzeb zgromadził tłumy kombatantów II wojny światowej, licznych działaczy społecznych i mieszkańców Limanowszczyzny.

***

Po raz pierwszy tytuł honorowego obywatela Limanowej przyznano w 1996 roku, a otrzymał go papież Jan Paweł II. Do tej pory tytuł przyznano dziesięciu osobom, z których sześć to osoby duchowne. Ostatni tytuł przyznano ponad 6 lat temu.

Honorowymi obywatelami miasta Limanowa są: Ojciec Święty Jan Paweł II (1996), Jan Krejcza (1997), ks. prałat Józef Poręba (2004), ks. prałat Jan Bukowiec (2007), ks. prałat Ryszard Stasik (2009), Jan Kubowicz (2009), Ludwik Mordarski (2010), bp Piotr Bednarczyk (2014), bp Andrzej Jeż (2015), prof. Wanda Półtawska (2015). Teraz do tego grona dołączył Wincenty Stanisław Gawron (2022).

(Fot.: zdjęcie główne ze zbiorów Muzeum Powstania Warszawskiego, druga fotografia – UM Limanowa, zdjęcia trzecie i czwarte – Karol Wojtas)