Zmarł Papież Benedykt XVI

95-letni papież emeryt Benedykt XVI zmarł w sobotę o godzinie 9:34 w swojej rezydencji w watykańskim klasztorze Mater Ecclesiae.

Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej poinformowało, że papież emeryt zmarł w sobotę rano o godzinie 9.34 w swojej rezydencji w klasztorze Mater Ecclesiae, którą 95-letni papież emeryt wybrał na swoją rezydencję po rezygnacji z posługi Piotrowej w 2013 r. .
„Z żalem zawiadamiam, że Papież Emeryt Benedykt XVI zmarł dzisiaj o godzinie 9:34 w klasztorze Mater Ecclesiae w Watykanie. Dalsze informacje zostaną podane tak szybko, jak to możliwe. Od poniedziałku rano, 2 stycznia 2023 r., ciało papieża emeryta będzie znajdować się w Bazylice św. Piotra, aby wierni mogli się pożegnać”.

***
Już od kilku dni stan zdrowia papieża-emeryta pogarszał się z powodu podeszłego wieku, o czym informowało Biuro Prasowe na bieżąco informując o rozwijającej się sytuacji.
Wiadomość o pogarszającym się stanie zdrowia jego poprzednika przekazał publicznie sam papież Franciszek pod koniec ostatniej w roku audiencji generalnej, 28 grudnia.
Papież wezwał do modlitwy za papieża emeryta, który był „bardzo chory”, aby Pan go pocieszył i wspierał „w tym świadectwie miłości do Kościoła aż do końca”.
W następstwie tego zaproszenia inicjatywy modlitewne powstały i pomnożyły się na wszystkich kontynentach, wraz z potokiem orędzi o solidarności i bliskości ze strony świeckich przywódców.
W ciągu najbliższych kilku godzin Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej przekaże szczegóły dotyczące obrzędu pogrzebowego.

***
Opis pontyfikatu Benedykta XVI autorstwa Andrea Torniellego vaticannews.va 

„Bóg jest miłością”: klucz do pontyfikatu Benedykta
W obliczu skandali i kościelnego karierowiczostwa papież emeryt Benedykt XVI nie przestawał nawoływać do nawrócenia, pokuty i pokory, oferując obraz Kościoła uwolnionego od materialnych i politycznych przywilejów, aby być prawdziwie otwartym na świat.
Od 1417 roku śmierć (byłego) papieża nie oznaczała końca pontyfikatu.

Sobotnia śmierć Benedykta XVI, urodzonego jako Joseph Ratzinger, nastąpiła prawie 10 lat po tym, jak 11 lutego 2013 roku ogłosił swoją nieoczekiwaną rezygnację.
To ogłoszenie było zaskoczeniem dla wszystkich, gdy przeczytał krótkie oświadczenie po łacinie przed kilkoma zdumionymi kardynałami. Nigdy wcześniej w dwutysięcznej historii Kościoła żaden papież nie zrezygnował, ponieważ czuł się fizycznie niewystarczający do udźwignięcia ciężaru papieskiego urzędu.
Jednak w odpowiedzi udzielonej dziennikarzowi Peterowi Seewaldowi w Light of the World, obszernym wywiadzie opublikowanym trzy lata wcześniej, w pewien sposób to przewidział: „Jeśli papież wyraźnie zdaje sobie sprawę, że nie jest już fizycznie, psychicznie i duchowo zdolny do wykonywania obowiązków swego urzędu, to ma prawo, a w pewnych okolicznościach także obowiązek ustąpienia”.
Chociaż zakończenie jego panowania nastąpiło przed końcem jego życia, tworząc historyczny precedens o ogromnej skali, byłoby naprawdę niestosowne wspominać Benedykta XVI tylko z tego powodu.

Pożegnanie Benedykta XVI: „Pokorny robotniku w winnicy Pańskiej”

„Nastoletni” teolog na soborze
Joseph Ratzinger, urodzony w 1927 r. w prostej, bardzo katolickiej rodzinie w Bawarii, jako syn komisarza policji, był bohaterem Kościoła ostatniego stulecia.
Święcenia kapłańskie przyjął wraz z bratem Georgiem w 1951 r., dwa lata później uzyskał doktorat z teologii, aw 1957 r. otrzymał uprawnienia profesora teologii dogmatycznej. Wykładał we Freising, Bonn, Münster, Tybindze i wreszcie w Regensburgu.
Jego śmierć oznacza odejście ostatniego papieża osobiście zaangażowanego w prace Soboru Watykańskiego II. Jako młody człowiek, już ceniony jako teolog, Ratzinger śledził sesje soborowe jako peritus kardynała Fringsa z Kolonii, skłaniający się ku skrzydłu reformistycznemu. Należał do tych, którzy ostro krytykowali projekty przygotowawcze przygotowane przez Kurię Rzymską, które później wolą biskupów zostały odrzucone.
Zdaniem młodego teologa teksty „powinny odpowiadać na najpilniejsze pytania i to w miarę możliwości, nie osądzając ani nie potępiając, ale używając języka macierzyńskiego”. Ratzinger opowiadał się za przewidzianą reformą liturgiczną i uzasadnieniem jej opatrznościowej nieuchronności. Powiedziałby, że aby przywrócić prawdziwą naturę liturgii, konieczne było „zburzenie muru łacińskiego”.

Strażnik wiary za Wojtyły
Ale przyszły Benedykt XVI był także bezpośrednim świadkiem posoborowego kryzysu, kontrowersji na uniwersytetach i na wydziałach teologicznych. Był świadkiem kwestionowania podstawowych prawd wiary i niekontrolowanych eksperymentów z liturgią. Już w 1966 roku, zaledwie rok po zakończeniu Soboru, mówił, że widzi w zanadrzu „chrześcijaństwo niskobudżetowe”.
Tuż po pięćdziesiątce Paweł VI mianował go w 1977 arcybiskupem Monachium, a kilka tygodni później kardynałem. Następnie Jan Paweł II powierzył mu kierownictwo Kongregacji Nauki Wiary w listopadzie 1981 roku. Był to początek silnego partnerstwa między Papieżem Polakiem a bawarskim teologiem, które miało się zakończyć dopiero wraz ze śmiercią Wojtyły.
Nie chcąc zostać pozbawionym swojej służby, Jan Paweł II do samego końca odmawiał przyjęcia rezygnacji Ratzingera. Były to lata, w których dawne Święte Oficjum „postawiło kropkę nad wieloma i i przekreśliło wiele” w bardzo wielu różnych kwestiach: położyć kres Teologii Wyzwolenia, która posługiwała się analizą marksistowską, i zająć stanowisko w sprawie wielkich problemów etycznych, które były pojawiające się.
Najważniejszym dziełem, w które był zaangażowany, był z pewnością nowy Katechizm Kościoła Katolickiego, projekt, który trwał sześć lat i został opublikowany w 1992 roku.

„Pokorny robotnik w winnicy”
Po śmierci Jana Pawła II konklawe zwołane w 2005 roku wybrało Ratzingera – już 78-letniego starca – na jego następcę w mniej niż 24 godziny. Ratzinger był powszechnie szanowany i szanowany, nawet przez jego przeciwników.
Z loggii Bazyliki św. Piotra Benedykt XVI przedstawił się jako „skromny robotnik w winnicy Pańskiej”. Obcy wszelkiemu bohaterstwu, deklarował, że nie ma „programów”, ale chce „słuchać wraz z całym Kościołem słowa i woli Pana”.

Oświęcim i Regensburg
Benedykt, z natury nieśmiały, nie wyrzekł się podróży – jego pontyfikat miał być wędrowny, podobnie jak jego poprzednika. Niektóre z najbardziej wzruszających momentów miały miejsce podczas jego wizyty w Auschwitz w maju 2006 r., kiedy niemiecki papież powiedział: „W takim miejscu brakuje słów; w końcu może zaistnieć tylko straszna cisza — cisza, która sama w sobie jest szczerym wołaniem do Boga: Dlaczego, Panie, milczysz? Jak mogłeś to wszystko tolerować?

Rok 2006 był także rokiem „afery regensburskiej”. Wygłaszając przemówienie na uniwersytecie, na którym wykładał, papież powołał się na źródło historyczne, nie uznając go za własne, co ostatecznie wywołało protesty w świecie muzułmańskim z powodu wykorzystywania jego wypowiedzi lub wyrwania ich z kontekstu w mediach. Od tego czasu papież mnożył oznaki zainteresowania muzułmanami.
Benedykt XVI odbył trudne podróże i był świadkiem szybko postępującej sekularyzacji, ogarniającej zdechrystianizowane społeczeństwa, a także sprzeciwu w Kościele. Swoje urodziny świętował w Białym Domu razem z George'em W. Bushem, a zaledwie kilka dni później, 20 kwietnia 2008 r., modlił się na Strefie Zero, obejmując krewnych ofiar ataków z 11 września.

Encyklika o miłości Boga
Nawet jeśli często był piętnowany – jako prefekt byłego Świętego Oficjum – jako kardynał pancerny, jako papież, Benedykt nieustannie mówił o „radości bycia chrześcijaninem”.
Swoją pierwszą encyklikę Deus caritas est poświęcił miłości Boga. „Bycie chrześcijaninem – pisał – nie jest wynikiem wyboru etycznego czy wzniosłej idei, ale spotkaniem z wydarzeniem, z osobą”.
Znalazł nawet czas na napisanie książki o Jezusie z Nazaretu, jedynej pracy, która miała zostać opublikowana w trzech tomach. Wśród wielu decyzji, które podjął, najbardziej zapadły w pamięć: motu proprio zezwalające na używanie przedsoborowego Mszału Rzymskiego oraz ustanowienie Ordynariatu, umożliwiające wspólnotom anglikańskim powrót do pełnej komunii z Rzymem.
W styczniu 2009 roku papież postanowił odwołać ekskomunikę czterech biskupów nielegalnie wyświęconych przez biskupa Marcela Lefebvre'a, wśród których był Richard Williamson, który zaprzeczał istnieniu komór gazowych. Wtedy w świecie żydowskim wybuchły kontrowersje, co skłoniło papieża do wzięcia pióra i papieru i napisania do wszystkich biskupów świata, przyjęcia pełnej odpowiedzialności.

Reakcja na skandale
Ostatnie lata jego pontyfikatu upłynęły pod znakiem ponownego pojawienia się afery nadużyć seksualnych i Vatileaks – wycieku dokumentów wyjętych z papieskiego biurka i opublikowanych w książce.
Benedykt XVI był zdecydowany i nieugięty w rozwiązywaniu problemu „brudu” w Kościele. Wprowadził surowe normy przeciwko wykorzystywaniu seksualnemu nieletnich, zwrócił się do Kurii i biskupów o zmianę mentalności. Posunął się nawet do stwierdzenia, że najpoważniejsze prześladowania Kościoła nie pochodzą od zewnętrznych wrogów, ale od popełnionego w nim grzechu.
Kolejna ważna reforma dotyczyła finansów Watykanu: to właśnie papież Benedykt wprowadził w Watykanie przepisy przeciwdziałające praniu pieniędzy.

„Kościół wolny od pieniędzy i władzy”
W obliczu skandali wywołanych przez kościelny karierowiczanizm, niemiecki papież nieustannie wzywał do nawrócenia, pokuty i pokory.
Podczas swojej ostatniej podróży do Niemiec we wrześniu 2011 roku wezwał Kościół, aby był mniej światowy.
„Historia pokazała, że kiedy Kościół staje się mniej światowy, jego świadectwo misyjne świeci jaśniej. Uwolniony od materialnych i politycznych obciążeń i przywilejów, Kościół może skuteczniej i prawdziwie chrześcijańsko dotrzeć do całego świata, może być prawdziwie otwarty na świat”.