Życie w piwnicy uratowało ją od śmierci

- Nie byłoby mnie dziś wśród żywych, gdyby nie rodzina pana Józefa Jarosza - przyznaje Anna Grygiel-Hurym. W ręce ocalonej z holokaustu i jej wybawicieli trafiły odznaczenia oraz tytuły Honorowych Ambasadorów Sądeckiego Sztetlu.

Początki życia pani Anny to jeden wielki horror. Urodziła się w getcie, a mając dwa lata trafiła do piwnicy, gdzie spędziła kolejne dwa lata. Tylko tak mogła przeżyć wojnę. Schronienie jej i 13 innym Żydom dała rodzina państwa Jaroszów ze wsi Stańkowa w gminie Łososina Dolna. Piwnica, w której się ukrywali, znajdowała się obok domu pod szopą. Pani Ania była małą dziewczynką i niewiele pamięta z tego okresu, ale niektóre rzeczy opowiedziała jej mama.

- Zostałam nazwana dzieckiem holokaustu - przyznaje. - O pewnych rzeczach nie da się zapomnieć. Pan Jarosz zdawał sobie sprawę, że ukrywając nas naraża się na duże niebezpieczeństwo. W piwnicy zawsze musiała być cisza, żeby nikt nas nie usłyszał. Kiedy płakałam, dusili mnie, żebym przestała. Bardzo mnie to bolało. Później jak już czułam, że będę płakać, sama zaczynałam się dusić.

Ze wszystkich 14 Żydów, których ukrywali u siebie Jaroszowie - kontakt utrzymują jedynie z panią Anią. Reszta, która przeżyła, porozjeżdżał się po świecie w tym do Izraela.

Pan Józef miał wówczas 14 lat. Doskonale pamięta jak wieczorami po kryjomu jeździł po worki z mąką, z której potem piekli dla Żydów chleb.

- Miałem rok młodszą siostrę, która wieczorami zanosiła im jedzenie w koszykach - opowiada. - Rzadko wychodzili na zewnątrz, żeby nikt ich nie rozpoznał. Nie było innego wyjścia. Jak się już przyjęło ludzi, trzeba było im pomagać. Trzeba było przy tym bardzo uważać, żeby sąsiedzi o niczym się nie dowiedzieli.

Anna Grygiel-Hurym oraz Kazimiera i Józef Jaroszowie zostali Honorowymi Ambasadorami Sądeckiego Sztetlu. Uroczystość odbyła się 6 marca. Co roku tego właśnie dnia obchodzony jest Europejski Dzień Pamięci Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata.