Justyna Kowalczyk zdenerwowana po pytaniu dziennikarza

Jak już informowaliśmy Justyna Kowalczyk spróbowała swoich sił w biegu na 10 km podczas Festiwalu Biegów w Krynicy. Mistrzyni Świata i Mistrzyni Olimpijska w biegach narciarskich na mecie była wyczerpana i zdenerwowana pytaniem dziennikarza, który uznał jej występ za… porażkę.

Justyna Kowalczyk na swoim blogu tak opisuje swoje wrażenia po przekroczeniu linii mety. - Odpowiadałam na dziesiątki pytań, zadawanych i przez profesjonalistów, i zwykłych ludzi... Wiecie, rzadko mi się to zdarza, ale jedno zdezorientowało mnie kompletnie. A może nawet zdenerwowało. I nie piszę tu o pani, która ledwie pół minuty po dziesięciokilometrowych katuszach przybiegła z kamerą i pytała, nad czym pracowałam w Nowej Zelandii... A co to ta Nowa Zelandia? Serio, nie kojarzyłam. Dobrze, że na dużych, międzynarodowych zawodach dziennikarzy dopuszcza się do zawodników dopiero kilka minut po finiszu. Jest się kiedy przebrać i przypomnieć jak się ma na imię. Wracając do meritum. Zastrzelona zostałam pytaniem innego dziennikarza. Jak to jest... przegrywać? Jak to jest przybiegać na dopiero dziewiątym miejscu. Pytaniem zadanym ze śmiertelną powagą. Oj, zawrzało w środku. Zawrzało, bo ja tego dnia tylko wygrywałam. Wyrwałam się z ciężkiego obozu, żeby sprawdzić samą siebie. W konkurencji, z którą mierzyłam się drugi raz w życiu. Wystartowałam w biegu ulicznym, co w mojej sytuacji było równie wielką radością, co i szaleństwem. Wyobrażacie sobie, co by było, gdybym na starcie upadła, coś sobie skręciła, zerwała, zaprzepaściła olimpijskie plany? Strach się bać. Wygrałam, bo przełamałam własną słabość. Wygrałam, bo mnóstwo ludzi mnie serdecznie dopingowało. A już najwięcej wygrałam wieczorem,

Justyna Kowalczyk na swoim blogu wspomina również swoje pierwsze zwycięstwo w imprezie sportowej. - Wkrótce minie 20 lat od mojego pierwszego sportowego, oficjalnego zwycięstwa. Dwie dekady – kupa czasu. Pamiętam, jakby to dziś było – mistrzostwa MOS Mszana Dolna w biegach przełajowych. Dystans 800 metrów, Kasinka Mała – teraz w tamtym miejscu dumnie stoi Orlik. Początek trzeciej klasy szkoły podstawowej. Mój drugi start. Co było dalej? Jeśli wierzyć FISowskim statystykom, wygrałam 107 startów rozgrywanych pod egidą tej federacji, co plasuje mnie na drugim miejscu w klasyfikacji wszech czasów! Pozanarciarskich zwycięstw było jeszcze co najmniej drugie tyle. Przełaje, piłka ręczna, przeróżne konkurencje lekkoatletyczne, nartorolki... Setki małych i dużych wygranych. Tych o honor i tych o pietruszkę. Tych w glorii i tych z nożem w brzuchu. Tych istotnych tylko dla mnie i tych wszędzie docenianych. Tych na glinianym podwórku i tych na Stadionie Olimpijskim. Było też po drodze wiele sromotnych porażek. Oj, tak. I każda równie ważna. Każda zmieniała odrobinę Justynę. Jedne kazały gryźć ziemie, inne dawały wyraźny sygnał, że są granice, których nie warto przekraczać.

Blog Justyny Kowalczyk: http://justyna-kowalczyk.pl/