Niedzielą Dobrego Pasterza

Słowo na IV Niedzielę Wielkanocną ks. Michała Olszewskiego.

IV Niedziela Wielkanocna, Dobrego Pasterza, B (J 10,11-18)

Jezus powiedział: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; /najemnik ucieka/ dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz. Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je /potem/ znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca.

1.    Dobry Pasterz
Dzisiejszą niedzielę nazywamy niedzielą Dobrego Pasterza. I choć te rolnicze porównania Jezusa nie zawsze do nas trafiają z pełnym zrozumieniem, to jednak każdy w sercu wie, że chodzi o jakąś Jego wielką troskę o człowieka. Myśląc o pasterzu, mam przed oczami tatrzańskie hale, gdzie górale na czas letni przenoszą się do swoich szałasów, wypasają owce i robią sery. I tutaj zaczynam wiele rozumieć z tego, co Jezus chciał powiedzieć porównując się do pasterza. Taki pasterz bowiem, przenosi się z własnego domu do szałasu, na halę, by być 24 godziny na dobę ze swoimi owcami. On je wypasa, dogląda, chroni. On cały czas jest pośród nich, by tę która się zagubi odnaleźć, a skaleczoną opatrzeć. Broni też swoje owce przed złodziejami i przed wilkami, które chcą te owce zabić. Jezus właśnie taki jest dla nas. On opuszcza wszystko co ma swoje po to, by być z człowiekiem. Jego tabernakulum można by porównać do tego szałasu na hali, które daje nam Jego świętą obecność w chlebie. Sakramenty zaś i wspólnota Kościoła są tymi które leczą i chronią. Chrystus posyła też wielu, którzy w pasterzowaniu mają go naśladować i Jemu pomagać.
  
2.    Owce
Może więc wzruszać fakt, że Jezus porównując siebie do pasterza, czyni nas swoimi owcami. Na mocy chrztu św. bowiem stajemy się częścią tego Bożego stada. Jest nas mnóstwo i dlatego potrzebujemy Dobrego Pasterza – Chrystusa, ale też wielu pasterzy, których On do nas posyła. Dzisiaj jednak, owcom przewróciło się nieco w głowach i wydaje im się, że mogą żyć bez pasterzy. To co przeżywamy w Polsce od kilku miesięcy każe postawić pytanie w wymiarze społecznym; skąd taka nienawiść do pasterzy? Czy tylko z powodu ich grzechów i słabości? Pewno też. Jednak dla mnie jest jasne, że jest to kampania prowadzona przez wilki, które chcą rozkraść stado a owce pozabijać. Wilki więc rzuciły się do ataku nie na owce, ale na pasterzy, by później swobodnie wyzabijać stado pozostawione bez opieki. Udało im się nawet sprawić, że owce wystąpiły przeciwko swoim pasterzom i zaufały wilkom.
Pogłębiający się antyklerykalizm i zeświedczenie nie sprzyja temu, by powołani do pasterzowania mogli odpowiedzieć na Boże wezwanie. Stąd z roku na rok spada liczba powołań w polskim Kościele. Dodatkowo prowadzona świadomie i w agresywny sposób kampania polityczno-medialna, by wyrugować ze świadomości Polaków obecność księdza w społeczeństwie doprowadza do tego, że ludzie zaczynają ze swoją wiarą chować się po kątach i wstydzić Chrystusa. Polacy nie mają pojęcia, że w ten sposób podcinają sobie gałąź na której siedzą.
 
3.    Pasterze
Gdy zaś braknie pasterzy – a może się tak zdarzyć również w Polsce, wilki bardzo szybko wpadną i splądrują stado. Wtedy nie pomoże już płacz i krzyk owiec. Nie będzie miał ich kto obronić. Wilki będą zabijać owce, co po części już ma miejsce. Na razie zabierają te zabłąkane czy pokaleczone. Owce wyrzekając się pasterzy, skazują siebie na powolną duchową śmierć. Bóg jednak nie przestaje powoływać i ciągle zaprasza wielu mężczyzn do tego, by byli pasterzami dla Jego owiec. Wielu z nich znajduje się w naszych rodzinach. Każdy więc chrześcijanin musi sobie zadać pytanie, co robi, by stworzyć dobry klimat dla wzrastającego w czyimś sercu powołania. Szczególnie to pytanie muszą sobie zadać rodzice. Czy dom w którym wychowują się wasi synowie daje im możliwość odkrycia Bożego wezwania? Czy mają z waszej strony wsparcie? Czy w końcu ta agresywna kampania anty-pasterska, anty-powołaniowa i anty-kościelna w Polsce nie wdarła się do twojej rodziny czy serca siostro i bracie, otwierając drzwi dla wilków zabójców?
Tak bardzo chcę was prosić, byście nie ulegli pokusie przyłączenia się do tej kampanii wilków. Proszę was jako owca i jak o pasterz. Nie podcinajmy gałęzi na której siedzimy i nie wystawiajmy się na niepotrzebne rany i śmierć z ręki tych, którzy nienawidzą Dobrego Pasterza. Nie przestawajmy też się modlić o to, by nie brakło nam przedłożonych rąk Jezusa, w Jego pasterzach, których nieustannie chce powoływać i posyłać, by się o nas troszczyli.

Dla wytrwałych – kilka słów o tym jak fajnie jest być księdzem!