A gdzie tu jest równość?

„A gdzie tu jest równość” – to zdanie zapamiętałem z filmu „Biały” Krzysztofa Kieślowskiego, gdy Zbigniew Zamachowski skierował pytanie do sędziego. Później zwymiotował. „Gdzie tu jest równość?”. Trzy kolory Kieślowskiego to trylogia oparta na trzech hasłach Rewolucji Francuskiej: wolności, równości, braterstwie. Polska przystąpiła do systemu „paszportów covidowych” i to pytanie jakoś wybrzmiało, bo to przecież Unia…

W Preambule Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. czytamy, że wszyscy są „równi w prawach”. Art. 32 Konstytucji wskazuje, że „Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne" i „nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny”. 

Nie chcę pisać o wolności, choćby religijnej i zamykaniu Kościołów, która na podstawie rozporządzeń niedawno została odebrana, jak gdyby nigdy nic! Tak zwyczajnie, na zasadzie argumentu. Argument stał się ponad prawem. I nikt się nie zbuntował a władza kościelna ślepo się temu podporządkowała. Dziś kolejny krok. Równość, ale tylko dla niektórych. Zastanawiające jest, jak siła argumentu i jego skala podważa wykute zasady, choćby te w Konstytucji. Odchodząc od za i przeciw. Nie przepychając się nawzajem. Zadaje sobie pytanie, gdzie jestem? Czy przestrzeń, w której żyje, jest obszarem prawa? Czy to jest już bezprawie?

Ja zwyczajnie tego nie rozumiem. Czy to działanie podyktowane strachem o życie, zdrowie uzasadnia podważanie praw, które są integralne? Czy można stanowić prawo, które jest wbrew prawu? Ja osobiście z chorobą zetknąłem się jeszcze zanim nastał Covid. Wiem czym jest choroba, jednak to, że jestem chory nie znaczy, że jestem ponad prawem. Ktoś szybciej przyjmie mnie w przychodni? Ktoś otoczy specjalną opieką? Oczywiście, że nie! Tu następuje jakiś skrajny rozjazd prawa z jego egzekwowaniem. Czy się buntuje? Nie! Nie zamierzam. Ja tylko pytam zdrowych, czy to zdrowe? Czy łamanie prawa, staje się normą? I to tak czyste łamanie prawa i jego podwalin. RÓWNOŚĆ, WOLNOŚĆ jest odbierana. A jak się nie zgadzasz, to jesteś zakrzyczany. Ja to jeszcze pamiętam, bo wychowywałem się w komunizmie. Nie jest to dla mnie żadna nowość. Wiem, jak budowany był tamten system. Wiem, jakie argumenty były używane, aby przekonywać…

Zmarł śp. Ks. Janusz Szczypka Policjanci uratowali mężczyznę przed zamarznięciem w lesie

Tu warto zaznaczyć, że brak czujności zepchnął nas kiedyś w otchłań faszyzmu i komunizmu. Dlatego ta czujność musi być wzmożona, zwłaszcza zwłaszcza że strach tu nie pomaga. To właśnie na strachu, komuniści budowali swoją przestrzeń…

Paweł Zastrzeżyński (48 lat) – reżyser filmowy, scenarzysta, producent, śledczy IPN. Ostatni film i książka JEDEN POKÓJ o dr Wandzie Półtawskiej, wyprodukowany niezależnie, sprzedany w nakładzie 20 000 szt. Ukończył szkołę reżyserii Andrzeja Wajdy. Współpracownik prof. Grzegorza Królikiewicza. Współorganizator sztabu akcji Deklaracji Wiary. Inicjator nadania dr Wandzie Półtawskiej tytułu honorowego obywatela miasta Limanowa, oraz odznaczenia Orderu Orła Białego. Jako publicysta opublikował przeszło 400 tekstów, m.in. autor Hołdu dla Beaty Szydło oraz listu otwartego do Premier w sprawie ograniczenia YouTube. W 2018 r. zainicjował na nowo dyskusję wokół DEKLARACJI WIARY, publicznie ujawnił, że jej sygnatariuszem był Minister Zdrowia prof. Łukasz Szumowski. Jako pierwszy poinformował opinię publiczną o patologicznych zjawiskach na YouTubowych streamach. Inicjator naprawy Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej (PISF). Upowszechnił informację na temat limanowskiej katowni UB. Pośrednio doprowadził do odkrycia faktu, że za kradzieżą korony Matki Boskiej Limanowskiej stało SB. Obecnie pracuje nad filmem fabularnym WYSPA W o życiu dr Wandy Półtawskiej i Karola Wojtyły oraz nad książką pt. ŚWIATŁO LATARNI dotyczącą genezy powstania PISF w odniesieniu do środowiska filmowego uwikłanego w struktury Służby Bezpieczeństwa w PRL, jak również nad książką pt. ODNALEZIONY pod redakcją dr Wandy Półtawskiej. Motto życiowe: „w twórczości nie idę na żaden kompromis”.